Sportzomer

Vastgoedprofessionals en topsporters lijken best op elkaar. Wanneer je door die bril kijkt dan is deze zomer om te smullen. Het EK Voetbal, Tour de France, Wimbledon en als klap op de vuurpijl de Spelen. Ik had overigens zonder twijfel een olympische waterpoloër, strijdend voor een gouden plak in Parijs, willen zijn. Ik ben nieuwsgierig welke topsporter jij in gedachten bent?

Eerst even wat rechtzetten … Nee, wij vastgoedprofessionals staan er niet om bekend dat we baanwielren-achtige bovenbenen hebben, een wasbordje zoals Cristiano Ronaldo of de schouders van Dafne Schippers. In feite lijken we meer op de gemiddelde darter, met dat verschil dat we keurig gekleed gaan in plaats van in een glimmend polootje.

Maar daar gaat het even niet om als ik de vergelijking maak met topsport. Veel collega-CEO’s of andere vastgoedprofessionals die ik spreek hebben een fascinatie voor sport. Ze sporten zelf een paar keer in de week, of roepen dat ze dat toch écht zouden moeten doen ‘maar er te weinig tijd voor hebben’.

Die fascinatie voor sport (en topsport) is niet zo gek, als je het mij vraagt. Het gaat enerzijds over gezondheid, maar anderzijds over het kunnen vereenzelvigen met personen die een leven wijden aan unieke prestaties en daarvoor tot het uiterste gaan. Usain Bolt. Roger Federer. Michael Jordan. Jutta Leerdam. Dafne Schippers.

Het gaat over een droom hebben en deze jaren voor ogen houden. Een leven lang keihard trainen om in een fractie van een seconde winst ‘te vinden’ op de 100 meter sprint. Dat is bizar als je er goed over nadenkt. Of wat te denken van kinderen die nog niet eens puistjes hebben en het ouderlijk huis verlaten voor een sportinternaat, waar ze niet alleen hun sport tot in de puntjes leren beoefenen, maar ook een duidelijke levensles wordt bijgebracht: de wereld is een keiharde wedstrijd.

Vastgoed en topsport gaan beiden over opoffering, volharding en natuurlijk de absolute prestatie. Als ik aan ons vak denk, dan schieten de tropenjaren me te binnen. De momenten dat je thuis wilt zijn bij je gezin, maar er niet bent omdat je middenin de afronding van een belangrijke deal zit (en je je daarna knagend afvraagt of de tijd met je partner en kinderen dan niet minstens zo belangrijk is). Dat gevoel hebben topsporters – misschien zonder gezin, maar vast en zeker met vrienden – ook. Ze offeren een deel van het normale leven op, waarvan ze weten dat het o-zo belangrijk is.

Tja, waarom doe je dat? Het heeft met passie en met een droom te maken. Een doel in de toekomst die alleen met de blik-op-oneindig gehaald kan worden. Alles moet wijken, anders is het bij de start al mission impossible.

Voor een topsporter is dat ultieme doel overigens eenvoudiger aan te wijzen dan voor een vastgoed-CEO: een gouden medaille, een wereldtitel of de Olympische Spelen. Daarvan zegt iedereen: “Ja, natuurlijk moet je daar alles voor opzij zetten …”

Maar wat is dat heilige doel voor ons in de vastgoedbranche? Daar schuurt de vergelijking. Een top-10 bouwonderneming qua omzet worden in Nederland? De vastgoedbranche disruptief veranderen met impact voor de volgende generaties? Unieke projecten realiseren? En voor wie is dat project dan zo uniek, voor jezelf of ….? Continuïteit voor het personeel van je organisatie, waar je als CEO verantwoording voor draagt?

Het is interessant om bij die grote vragen eens stil te staan. Elke vastgoedprofessional beseft in ieder geval dat de Olympische gedachte – meedoen is belangrijker dan winnen- in onze business kansloos is.

Topsport en het bedrijfsleven is het benutten van het talent van mensen.

Toen ik een tiener was (en later een twintiger) speelde ik waterpolo. Bijna dagelijks lag ik in het zwembad. Het is een meedogenloze sport, waar onder water nog veel meer gebeurt dan boven water. Met mijn postuur kon ik heel goed meekomen, op een alleraardigst niveau. Dat had als polstokhoog-springer heel anders voor mij geweest, dan had ik waarschijnlijk die stok gebroken en wellicht een aantal ledematen.

Je moet dus vooral weten wat voor jou is weggelegd in het leven. En vooral ook waar je niet goed in bent of kunt worden. Veel is maakbaar, maar natuurlijk niet alles. Ik werd nooit uitgenodigd door mijn toenmalige coach (Robin van Galen die later Olympisch Goud won op de Spelen) voor de landelijke selecties. Dat begreep ik zelf ook wel.

Naast het maximaal benutten van talent, en het ontkiemen ervan, zijn er nog tal van sportwetten die in de maatschappij van waarde zijn. Plezier maken, is er eentje. Op Curaçao heb ik de sprinter Churandy Martina ontmoet. Die man lacht altijd. Ook als het tegenzit. “Rustig, het komt wel weer goed ….”, zegt hij in een ritme van een swingend liedje als hij een keer verloren heeft.

Onlangs werd hij onderscheiden (Officier in de Orde van Oranje-Nassau), en dat was niet alleen omdat hij zo snel kan rennen. Maar zeer zeker omdat hij met zijn positiviteit een voorbeeld is voor anderen.

De sportles die mij overigens het meeste is bijgebleven is die van het visualiseren. Louis van Gaal sprak altijd over imagineren, iets wat zwem-Koning Phelps ook altijd deed. Klaarstaan, duiken, precies in de juiste hoek, met de juiste afzet. Dertien slagen op het rechte einde. Met precisie keren bij het keerpunt. Soms sloeg hij een dagje keihard-trainen over, dan was het visualiseren van een race voor hem effectiever.

Als je daar over nadenkt, dan is het soms best gek hoe veel vastgoedprofessionals (als ik) hun dag indelen. Hollen, rennen, vliegen van de ene naar de andere meeting. ’s Avonds laat thuis, een hap eten, terwijl we nog e-mails beantwoorden. En dan uitgeteld nog een half uur op de bank (het sporten is er weer bij ingeschoten) en hup naar bed.

Maar wat als wij onze dag als een zwemwedstrijd zien, waarin we een paar dingen echt goed moeten doen… Precies zoals gepland. Minder bijzaken, focus op die paar hoofdzaken. Zo heb ik dit voorjaar voor mezelf ingedeeld: visualiseren wat echt belangrijk is, daardoor minder uren maken met netto meer resultaat. Zowel voor JAJO, voor mijn gezin als voor mezelf. Ik weet niet of ik me direct een topsporter waande, maar het voelt wel ontzettend goed om te doen.

Dus waar ik zeker tijd voor heb vrijgemaakt, is om de wedstrijd van het Nederlands Elftal tegen Engeland vanavond samen met mijn gezin te kijken!